Rennen

Denail was door de regen direct door naar het park gerend. Bij een boom bleef hij staan uithijgen terwijl hij naar de regen luisterde. Hij voelde nog maar een paar spetters omdat hij onder een dichtbegroeid bos stond. De bladeren hielden de meeste regen nu tegen.

Shana liep rustiger door het park. Ze had geen regenkledij aangedaan omdat ze uit haar huis was gerend zonder te stoppen. Ze zag nog wat rood van daarnet maar dat maakte niets uit. Ze had haar handen in haar zakken en was helemaal nat.

Denail hoorde het geluid van iemand anders die rende en het waren niet zijn eigen voetstappen. Hij keek op en zag Shana. Ze zag wat rood maar verder helemaal doorweekt. Hij ging naar haar toe en begon naast haar te lopen. ''Hey. Waarom ren jij door de regen?'' vroeg hij. De meeste mensen deden dat namelijk niet tenzij ze een regenjas aanhadden. Maar ook dat ontbrak bij Shana.

Shana keek op. "Oh hoi" zei ze rustig. "Omdat ik euhm uit mijn huis ben gelopen door iets zonder iets aan te trekken" zei ze stil. Ze dacht eraan wat er gebeurt was en schudde de gedachte meteen weg.

Denail trok een wenkbrauw op. ''Mag ik ook weten waarom?'' vroeg hij. De meeste mensen zouden namelijk niet in deze zeikregen van huis vertrekken zonder een jas of zoiets dergelijks. Denail had sterk het gevoel dat Shana met iets zat. Maar ja wie was hij om dat te vragen? Hijzelf liet ook nooit veel over zijn persoonlijke leven los.

Shana zweeg even en zuchtte. "Ikuto wilde me nouja kussen en ik durf het gwn neit" zei ze zacht. Ze wendde haar blik af. Ze schaamde haar ervoor dat ze niet durfde. Ze voelde iets voor hem en toch durfde ze niet...

''Vind je hem leuk?'' vroeg Denail. ''Want dat lijkt me wel het belangrijkste'' zei hij zacht. Langzaam maar zeker begon het te stoppen met regenen. ''Je moet niet zo angstig zijn ervoor en daarbij als jij niet wil dan moet je hem dat gewoon vertellen'' zei Denail. Hij sprak normaal gesproken nooit zo veel maar voor Shana maakte hij een uitzondering.

Shana knikte. "Ik denk het wel" zei ze zacht. Ze zuchtte en was blij dat het ging stoppen. Ze had het best koud gekregen en was echt helemaal doorweekt. Ze keek stil naar Denail. "Ben jij al eens verliefd geweest?" vreog ze zacht en voorzichtig.

''Ooit een keer'' zei Denail zacht. ''Ze heette Marianne'' zei hij er nog zachter achteraan. Het enigste wat er nu nog aan regen viel waren de druppels die van de bladeren vielen. Denail keek even omhoog naar de lucht. Die was nog steeds grijs maar nu zonder regen.

Shana keek hem aan. "Waar is ze nu dan?" vroeg ze stil. Ze had gehoord hoe zacht hij het zei, dat kon toch niets goeds zijn? Ze zweeg weer. "Als je neit wil moet je er niets over vertellen" zei ze.

''Nee het is tijd dat ik het teminste een iemand vertel'' zei Denail. ''Ze is omgekomen bij een vulkaan uitbarsting in het dorp waar ik woonde voordat ik hier kwam'' vertelde hij. Hij kon niet ontkennen dat hij Marianne nog altijd elke dag miste al wist hij dat ze nooit meer terug zou komen.

Shana luisterde. "Wat erg" zei ze zacht. "Ben je daarom verhuist?" vroeg ze stil. Ze keek hem aan en je zag dat ze echt medelijden had. Ze keek even naar de grond en dan weer naar hem.

''Nee dat ik verhuist ben heeft andere redenen'' zei Denail. ''Daarna heb ik nooit meer iets voor iemand gevoeld zoals ik voor Marianne deed. Het maakt me eerlijk gezegd ookwel jaloers als ik al die stelletjes samen zie en dan moet bedenken dat het mij niet gegund was'' zei hij tegen Shana.

Shana keek hem aan. "Je vind misschien wel iemand" zei ze. "En Marianne blijft altijd in je hart" zei ze zacht. Ze keek even op haar klok. "Maar ik moet gaan, ik zie je wel weer" zei ze rustig. Ze gaf hem vriendschappelijk een kus op zijn kaak en rende snel naar huis.