langs de straat

Ikuto liep door een drukke straat met zijn vioolkist op zijn rug. Hij zuchtte eens en liep verder. Tot hij een bankje zag. Hij ging erop zitten en keek even rond. Hij wreef in zijn haar en geeuwde eens. Hij moest sebiet maar eens een slaapplaats zoeken.

Shana liep rond en dacht wat na. Ze gaapte even en lette niet echt op. Ze liep rustig door de straat en keek soms eens naar wat voorbjirijdende auto's. Ze zuchtte even kort en keek rond.

Aan de overkant van de straat liep Denail. Hij wankelde een heel klein beetje alsof hij aangeschoten was en liep wat langzaam. Zo af en toe hield hij zich staande tegen de straat. Op zijn gezichtsuitdrukking was wel duidelijk te zien dat hij vocht tegen een of andere pijn. Hij zocht de schaduw van de huizen en gebouwen langs de straat op en liet zich tegen de muur zakken.

Ikuto zag Denail en hij stond recht. Zijn kattenoren en staart verschenen. Hij zag nog net Denail verdwijnen in de schaduw. Hij sprong naast hem en keek hem daarbij ook droog aan "Is er wat?" vroeg hij.

Shana had beide jongens nog niet opgemerkt en liep rustig verder. Ze gaapte en ging tegen een muur zitten. Het was zo saai. Ze gaapte en keek rond.

Denail keek op toen hij een andere stem hoorde. Ookal zou hij zeggen dat er niets was elke sukkel zou dan zien dat hij loog. Zijn ademhaling ging zwaarder en zijn hoofdpijn werd steeds erger. ''Ik heb waarschijnlijk iets verkeerds gegeten of m`n hoofd ergens tegen gestooten ofzo'' verzon hij maar. Het was een erg slechte leugen maar meer kon hij niet bedenken. Alsof het nog niet erg genoeg was merkte Denail van overmaat tot ramp dat hij ook begon te trillen, al was het nog bijna onmerkbaar.

Ikuto keek Denail nog steeds aan. Hij hurkte naast hem en zei "je liegt". Hij legde zijn hand op Denail's schouder en voelde dat hij trilde. Hij keek hem doordringend aan "als ik weet wat er is, kan ik je helpen"

Shana gaapte en zat nog steeds verveeld tegen de muur. Was er nou niets te doen? Ze keek rond en zuchtte. Ze zag een jongen die naar haar keek voorbijlopen en stak net haar voet uit zodat hij struikeld. Ze lachtte stil en keek hem grijnzend na.

''Je kunt me niet helpen'' zei Denail. Hij keek Ikuto recht aan en zijn ogen lichtte vuurrood op. ''Niemand kan dat'' zei hij waarna zijn ogen weer hun normale amberkleurige kleur aannamen. Met behulp van de muur stond hij op en klom tegen de muur op omhoog. Het leek teminste alsof hij tegen de muur omhoog klom. Op het dak keek hij door het open raam bij het gebouw waar hij was naar binnen. Zo te zien stond het leeg. Denail sprong naar binnen en sloot meteen alles wat ook maar een beetje licht doorliet. Omhuld door duisternis leunde Denail tegen de muur aan. Zijn hoofdpijn verminderde net als het trillen.

Shana zag Denail op het dak en liep erheen. Ze zag Ikuto. "Wat is er met hem?" vroeg ze rustig. Ze keek rond en zag de deur van het gebouw. Ze trok eraan maar hij was zowat vast geroest. Ze gromde even. "Stomme deur"

Ikuto liet zijn katteklauw verschijnen "achteruit, ik doe het wel even". Hij maakte zoveel krassen in de deur dat hij de stukken eruit kon stampen, dat deed hij ook. Hij sprong binnen "hee jongen!!!!"riep hij, hopend op antwoord.

Shana bloosde iets maar het ging al snel weg. Ze liep naar binnen en keek rond. "Denail?" vroeg ze rustig. Het was er duidelijk erg donker maar dat boeide haar niet.

''Wat wil je'' riep Denail vanuit het duister. Enkel zijn vuurrode ogen waren nu zichtbaar. Voor de rest kon je niets zien in het duister. Denail zat tegen de muur en keek richting Ikuto. Zat ik nou nog maar gewoon te lezen ging er door zijn gedachte. Hij merkte dat naast Ikuto ook Shana stond.

Shana zag de rode ogen en schrok wel. Ze liep er toch heen. "Vertel nou wat er is" zei ze zacht. Ze kon er niet tegen als ze nergens iets van wist en dat er dan wat ergs was.

"heerlijk die duisternis"mompelde Ikuto, want hij kon perfect zien in het donker.Hij was immers een kat. Daarna Hij sprong naar verschillende hoeken en had de naam van Denail gehoord. Hij tikte op Denail's schouder "boe" zei hij droog. "katten kunnen perfect zien in het donker"

Denail keek Ikuto recht aan. ''Maar kun je ook iets zien dat er niet is?'' vroeg hij. Denail werd doorzichtig zwart. Hij werd de schaduw zelf. Enkel zijn ogen bleven vuurrood. Daarna verdween hij in de grond en was nu niet meer van de rest van de kamer te onderscheiden. Zo was hij ook de muur opgeklommen. Via de schaduw van het gebouw.

Shana keek rond en zag hem niet. Ze gaapte en ging zitten tegen een muur. Ze keek even naar Ikuto en wachtte af.

Ikuto keek rond en hij zag niemand meer. Hij rook de geur van Denail en sprong via de muur het dak op. Hij rook dat Denail voor hem zweefde of stond "Je staat of zweeft voor me". Hij stond recht en keek recht naar waar Denail stond "ik ruik je".

''Guess again'' zei Denail enkel. Een zwart doorzichtinge hand schoot uit de grond precies onder Ikuto. Denail greep hem bij zijn been en haalde hem zo onderuit. Nu rees hij op uit de duisternis en keek hem aan. ''Waarom kwam je me achterna?'' vroeg hij. Op de een of andere manier was Denail in zijn schaduw vorm altijd anders. Hij praatte meer en stond er met meer zekerheid bij. Zijn rode ogen keken eerst even naar Shana en toen terug naar Ikuto.

Shana keek naar hun en gaapte. Ze keek weer rustig voor haar uit. Ze verveelde haar en bleef zitten. Ze keek even naar Denail en Ikuto en dan weer naar de duisternis rondom haar.

Ikuto sprong recht "omdat er wat aan de hand was met je, maar nu weet ik het met volle zekerheid, je kan niet tegen de zon". Hij liet zijn oortjes op en neer bewegen en zijn staart zwiepte heen en weer.

''Goh wat was je eerste hint'' zei Denail met licht sarcasme. Hij veranderde terug naar zijn normale gedaante. ''Ik kan wel tegen ze zon maar niet lang. Hoogstens een paar uur'' zei hij. Zijn inmiddels weer amberkleurige ogen staarde naar de grond. Shana had al een hele tijd geen woord meer gezegd merkte Denail op. Hij zei er niets van.

Shana keek naar de twee en stond op. Ze luisterde en zweeg nog. Ze keek naar de twee en keek dan even naar de duisternis.

"dat je verdween in de shaduw"zei Ikuto op zijn droogste. Hij geeuwde eens en zijn kattenklauw verdween en maakte plaats voor een hand. Hij keek even naar beneden en zag Shana en dat ze niets zei. Hij zuchtte eens en keek toen weer naar Denail.

Droog haalde Denail nu enkel zijn schouders op. Hij liep naar de deur die nog openstond en keek naar buiten. Een paar dikke grijze regenwolken waren voor de zon geschoven. ''Eindelijk alsof het nooit meer zou gaan regenen'' mompelde hij. Nu kon hij in elk geval weer gewoon over straat zonder dat grote hoofdpijn hem teisterde.