Schuilen.

Denail zit binnenin een restaurantje in het winkelcentrum. Hij keek verveeld naar buiten. Buiten scheen ongelofelijk fel de zon. Het was echt onmogelijk voor hem om nu naar buiten te gaan. Denail zuchtte even en bestelde nog iets te drinken. Hij hoopte dat er snel een aantal regenwolken voor de zon schoven.

Utau liep het restaurantje binnen en ze vroeg aan Denail" bezwaar als ik me hier zet? Alle andere plaatsen zijn bezet". Ze keek een beetje droog rond en ze keek toen naar Denail.

Denail keek op toen hij een stem hoorde. Hij zag een meisje staan daar. Hij schatte haar rond zijn leeftijd, misschien een jaartje jonger dan hijzelf. Het duurde even voordat het doordrong wat ze vroeg. ''Ehh tuurlijk ga zitten'' zei hij daarna. Het was hoogst ongebruikelijk maar wel eens leuk voor de verandering. Zo leerde je teminste ook nog eens iemand kennen.

Utau ging zitten en bestelde een koffie "moet jij wat? ik trakteer". Ze keek naar Denail en wachtte op zijn antwoord. Ze was hier nieuw en kende niemand buiten haar broer, Ikuto. ze zuchtte eens en wachtte op het antwoord van Denail.

Nikki liep buiten het winkelcentrum en zuchtte. Ze dacht aan Denail en aan Shana. Ze wilde weten hoe het met haar ging. Ze was zelf ook gewond geraakt maar niet zo erg als haar. Ze zuchtte even en schudde de gedachte maar weg. Ze keek rond en ging buiten aan de overkant van de straat zitten.

''Nee dank je. Ik heb nog'' zei Denail die met twee vingers naar zijn glas rode wijn wees. Hij pakte zijn gals en nam nog een slokje ervan. Het glas zat nog erg vol. Maar ja wijn klok je ook niet zomaar achter elkaar weg. ''Mijn naam is trouwens Denail'' zei hij daarna tegen het meisje.

"Utau"zei Utau die langzaam van haar Koffie nipte "waarom ben jij binnen bij zo'n zonnige dag?". Ze keek Denail aan, niet dat ze erg nieuwsgierig was, ze was zelf niet zo'n zon liefhebber. Daarom zocht ze liever een schaduwplekje op. ze zuchtte eens en at rustig het koekje op dat bij de koffie bij was.

Nikki zag Denail wel binnen ùaarja. Ze liet hem rustig wat praten met het meisje dat ze maar even had gezien. Ze dacht weer kort aan Shana en zcuhtte. Ze keek rond naar wat voorbijrijdende auto's. Nu was ze wel in de buurt voor als er wat met Denail was zoals hij vertelde..

''Ik ben niet zo dol op de zon'' zei Denail, de vraag eigenlijk een beetje ontwijkend. Toen hij naar buiten keek merkte hij Nikki ook op. Hij glimlachte even naar haar bij wijze van een groet. ''En jij dan?'' vroeg hij aan Uta. Zij zat immers ook binnen. Hij had er zo zijn eigen redenen voor.

Nikki zag het en glimlachtte Ze keek weer rond en soms even naar hun maar al snel keek ze naar de auto's Ze dacht de hele tijd aan Shana...

"ik ben niet zo'n zonliefhebbertje, net zoals jij"zei Utau "ik heb mijn eigen redenen". Ze keek naar Denail en zag dan het meisje dat ze al eens had gezien. Ze knikte eens en daarna keek ze weer naar Denail.

Denail knikte enkel terwijl hij de rode vloeistof in zijn glas een beetje klotsend rond liet draaien en af en toe een slok nam. Toen door het raam een zonnestraal op zijn hand viel trok hij die gauw weg in de schaduw.

Nikki hoorde iets. Ze keek op en zag Tork. Ze stak haar hand uit en hij landde op haar arm. "Wat is er jongen?" vroeg ze rustig. Tork beet zacht in haar vinger en wachtte.

Utau keek bestuderend hoe Denail zijn hand terugtrok in de schaduw. ze nam weer eens slokje van haar koffie "ben je een duivel? of een Schaduw?". Ze keek na haar slok weer naar Denail, ze was geen dom iemand.

Denail keek Uta vanonder een lok haar aan met zijn amberkleurige ogen. Zijn blik schoten naar de mensen verderop waarvan sommige hen een beetje verbaasd aanstaarde. ''Niet zo luid'' mompelde hij zacht. Hij kon er niet tegen als mensen hem aanstaarde alsof hij een soort freak was. Dat kon hij gewoon niet hebben en daar werd hij kwaad door. Hij staarde even naar de tafel waardoor zijn ogen voor andere niet zichtbaar waren. De reden hiervan? Ze waren nu vuurrood.

Nikki keek stil naar hun twee en zag dat Denail naar de tafel keek maar ze wist niet dat hij kwaad was. Ze keek weer naar de torenvalk en dacht na. De torenvalk vloog even een rondje rond haar.

"sorry hoor"zei Utau en ze liet met een vingerknip, de mensen door de grond zakken. Die keken geschrokken naar de vloer die haast boter werd. "ziezo". Ze keek toen weer naar Denail en ze gaf hem een schouderklopje "ik kon het niet weten, ik ben zelf een duivel. Een soort freak, om het zo te noemen". Ze zei dit zachter.

Denail keek naar de mensen die dwars door de grond heen zakte. Zijn ogen hadden nog steeds een vuurrode kleur. Hij had altijd geprobeerd te verbergen wat hij was. Maar Utau knipte gewoon zo met haar vingers alsof het niets was. Dan had hij natuurlijk wel bijzondere redenen om zijn kracht verborgen voor anderen te houden maar toch.

Nikki gaf Tork een aai en de torenvalk sprong op haar schouder. Ze zuchtte even en keek kort weer naar de twee.

Utau keek naar Denail en ze zag zijn vuurrode ogen "rustig joh, ik kon niet weten dat je een geheime identiteit hebt". Ze dronk droog haar kopje koffie leeg en ze keek toen nog steeds naar hem.

''Nee dat is het punt niet'' zei Denail terwijl zijn ogen weer hun amberkleurige kleur aannamen. ''Het heeft met iets te maken, van lang geleden'''mompelde hij erachteraan. Hij dronk nu ook het laatste slokje van zijn wijn op. Zijn blik ging even naar Nikki die nog altijd buiten stond.

Nikki hoorde een fluitje en keek op. Ze stond recht en floot naar Tork die al snel wegvloog. Ze keek nog even naar Denail en wachtte wat af. Ze moest zeker zijn dat ze hem alleen kon laten, met zijn verleden toch...

"mag ik het weten?"vroeg Utau rustig "dan zal ik je mijn verleden vertellen". ze deed haar best om even te glimlachen, hoewel het een beetje scheef was. Ze keek nog steeds naar Denail en zag dat zijn blik naar Nikki ging "verliefd op dat meisje?"

Bij die opmerking van Utau werd Denail rood. ''N nee. We zijn gewoon vrienden'' stamelde hij even. Ja dat komt ook lekker geloofwaardig over dacht hij met een zucht. Hij twijfelde even maar gaf toen toch toe. ''Voordat ik hier kwam wonen, woonde ik een een klein dorpje best ver van hier. Op een dag ging het mis. Ik sloeg een beetje door en gebruikte mijn krachten tegen de mensen waardoor er een massamoord ontstond'' vertelde hij terwijl hij naar de tafel staarde. Plotseling stond achter hem een man op. Hij had een diep litteken in zijn arm. ''Dus jij bent die gek van toen'' riep hij naar Denail die hem had horen praten. ''Door jou ben ik mijn hele familie kwijt'' riep de man uit en duwde Denail van zijn stoel. Hij stond op. ''Oh ja, en wat wou je er tegen doen'' zei hij tegen de man. Deze greep hem bij zijn shirt en trok hem naar zich toe. ''Ik dacht eraan jou gezicht maar eens te verbouwen'' grijnzde hij kil. Denail`s ogen lichtte vuurrood op. ''Dat lijkt me geen verstandigde keuze'' zei hij zacht. De man liet hem verschrikt los en deed een stap naar achteren. Denail duwde hem dwars door het glas heen en sprong erachteraan. In zijn sprong veranderde hij in zijn schaduwvorm. Uit de grond liet hij een zwaard in zijn schaduw schede oprijzen. Het lemmet glom door de felle zon. Met een schreeuw een een goedgeplaatste zwaai hakte Denail zo de man zijn arm af. Hij hief zijn zwaar al om opnieuw toe te slaan. Zijn vuurrode ogen stonden kil en moordlustig.

Nikki keek op en zag het gebeuren. "Denail!" gilde ze. Ze floot voor Tork en rende erheen. Ze sprong op een rijdende auto en kwam zo aan de overkant. Ze greep Denail snel langs achteren vast. "Beheers je!" riep ze snel. Ze dacht aan het voorval met Shana en hield hem goed vast. "Doe rustig" fluisterde ze in zijn oor.