Net nieuw.

Met stevige stappen liep Denail over het plein. Het nieuwe boek dat hij pas gekocht had brandde in zijn had bijna smekend om gelezen te worden. Denail was pas naar deze stad toe verhuisd. Het donderde hem niet waar hij heen zou gaan zolang hij maar weg was bij het dorp waar hij geboren was. Op een stenen trap in de schaduw ging Denail zitten. Hij haatte de zon al was de reden voor sommige mensen niet altijd even duidelijk. Hij pakte zijn boek en sloeg het open. Daarna liet hij zijn ogen over het doolhof van letters gaan die hem meesleepte in het verhaal dat ze vertelde.

Shana liep verveeld rond en zuchtte. Ze kende nu al 3 mensen en nog steeds geen vriendin die ze vond. Ze gaapte en keek rond. Ze zag een jongen in de schaduw zitten en liep erheen. "Hoi" zei ze rustig. Ze keek even. "Wat lees je?" vroeg ze vriendelijk.

Na de eerste stappen en woorden van het meisje gehoord te hebben keek Denail op. Zijn vingers rustte onbewust onder de zin die hij aan het lezen was. ''Hoi'' zei hij kalm terug. Toch klonk het een beetje afwezig en staarde Denail het meisje wazig aan. Hij schatte haar ongeveer even oud als hij. ''Een nieuw boek'' gaf hij toen antwoord op haar tweede vraag toen ze die gestelt had. Hij sloeg de kaft even voor met zijn hand tussen de bladzijde die hij aan het lezen was zodat het meisje de titel zou kunnen zien.

Shana glimlachtte en las de titel. "Oh dat heb ik eens zien liggen" zie ze grijnzend. Ze keek even rond en gaapte. Ze ging naast hem zitten. "Ik ben Shana" zei ze rustig tegen hem.

''Denail'' stelde hij zich kort voor en sloeg zijn boek weer open. Maar ja als Shana naast hem kwam zitten had het toch niet veel nut meer om nog verder te lezen. Denail pakte zijn boekenlegger en legde hem tussen de bladzijde die hij aan het lezen was. Hij klapte het boek dicht en legde het naast zich neer. ''Dus ben jij hier al lang?'' vroeg hij maar aan Shana. Hij moest immers iets zeggen. Dat was beter dan alleen maar stilzwijgend naast elkaar zitten toch?

Shana keek hem aan en knikte. "Toch al even" zei ze rustig. Ze keek rond en even anar het boek. Daarna richtte ze har weer op hem. "Jij bent nieuw he?" vroeg ze rustig maar wel vriendelijk.

Denail knikte enkel. Hij was immers een jongen van weinig woorden. Hij las ze liever dan dat hij ze sprak. ''Ik ben een paar dagen geleden hierheen verhuisd'' zei hij er nog achteraan maar hield daarna zijn mond. Niemand in zijn oude dorp wist waarom hij verhuist was. Hij had het niemand eerlijk gezegd ook verteld. Hij was op een dag gewoon verdwenen. En uiteindelijk was hij hier terrecht gekomen.

Shana keek hem aan. "Ik wil neit verhuizen, dan verlies ik altijd vrienden" zei ze zacht. "Jij?" vroeg ze rustig. "En waarom ben je verhuist of wil je dat niet vertellen?" vroeg ze zacht.

''Ik heb geen vrienden om achter te laten'' zei Denail enkel. Zijn redenen van verhuizing hield hij voor zich. Zijn amberkleurige ogen keken even naar Shana. Een kloppende hoofdpijn overviel hem maar hij negeerde het en toonde niets aan Shana. Te lang in de zon gezeten dacht hij even. Toch bleef het kloppen in zijn hoofd doorgaan.

Shana zag dat hij het niet wilde vertellen. "Je hoeft het niet te zeggen hoor" zei ze rustig. Ze keek rond en keek dan weer naar hem. Ze keek kort naar het boek en voelde de warme zon branden.

De brandende zon werd steeds ergen en Denail stond op. Daarbij kon hij zijn hoofdpijn niet langer verbergen en greep met een hand naar zijn hoofd. ''Sorry ik moet weg'' zei hij. Hij greep zijn boek en verdween. Hij moest ergens naar binnen voordat dit echt erg zou worden.

Shana keek op en zag dat hij duidelijk ergens last van had. "Ik zie je wel weer" riep ze hem na. Daarna stond ze zelf op en liep ook weg. Ze had geen zin heir te blijven zitten.