Just Walking

Een mooi,verlegen meisje liep over het strand. Ze had geen schoenen aan en alleen maar een short en haar bikinitopje. De zon scheen neit maar dat maakte haar niets uit. Ze liep met haar voeten door het water en keek ernaar. Ze zuchtte even en plofte in het zand. Dat was nu niet warm maar koud. Ze keek stil naar de zee. Naar de grote golven.

Denail liep verderop op het strand. De enigste reden dat hij hier was was eigenlijk alleen maar omdat de zon hier vandaag niet scheen. Voor de rest was hij nooit op het strand. Met zijn handen in zijn broekzakken starden zijn amberkleurige ogen naar het water. Hij had het andere meisje wel gezien maar hij had er niet op gereageerd.

Nikki keek nog steeds wat naar de golven en zuchtte. Ze kende nog niemand hier en dat was ook neit zo fijn. Ze had ahar handen naast haar liggen en leunde er wat op. Ze keek even rond en zag een jongen maar keek al snel weer naar de golven.

Denail keek nog maals naar het meisje. Uiteindelijk besloot hij maar naar haar toe te lopen. ''Hoi'' zei hij kalm toen hij naast haar stond. Hij keek haar niet aan maar had zijn blik op de zee gericht. De hoge golven werkte rustgevend op hem.

Nikki keek op. "Oh hoi" zei ze zacht. Ze keek kort naar hem en dan ook naar de zee. Ze keek naar wat wolken en voelde de wind die haar haren streelden. Ze sloot kort haar ogen en keek dan weer naar hem.

''Wie ben je eigenlijk als ik het vragen mag?'' vroeg Denail na een tijdje stilte. Hij had hem meisje namelijk nog nergens eerder gezien. Dan was hij ook pas verhuist dus kende hij meerendeel van de mensen hier nog niet maar het meisje leek hem niet iemand die hier al haar hele leven woonde.

Nikki keek rustig naar hem. "Ik ben Nikki" antwoordde ze op zijn vraag. Eindelijk eens iemand die ze kon leren kennen. Alleen ronddwalen was nooit fijn. Ze keek stil voor haar uit en keek weer naar de golven.

''Denail'' stelde hij zichzelf voor aan Nikki. Op Shana na was Nikki het enigste meisje dat hij tot nog toe had leren kennen. Toch was hij om heel eerlijk te zijn wel benieuwd naar wat voor soort persoon Nikki eigenlijk was. In zijn ogen leek ze een verlegen meisje maar hij kon het ook dramatisch fout hebben toch?.

Nikki glimlachtte zacht en keek hem kort aan. Ze keek weer stil naar de zee en naar de golven die steeds hoger werden. Ze keek weer rond en keek dan rustig naar Denail. Hij leek best wel nouja aardig.

''Dus ben je hier al lang Nikki?'' vroeg Denail om een gesprek te probeeren te beginnen. Dit was wel eens goed om te proberen wat socialer te zijn. En wie weet misschien was Nikki ook nieuw. Dan was hij in elk geval niet meer de enigste. Zo`n grote praten was Denail immers toch niet dus na dat ene zinnetje hield hij verder ook zijn mond.

Nikki keek op toen hij zijn vraag hoorde en schudde haar hoofd. "Ik ben nieuw hier" zei ze zacht. "En jij?" vroeg ze rustig terwijl ze hem stil aankeek. Ze keek kort weer naar de golven en dan weer naar hem.

''Ik eigenlijk ook wel. Ik ben een paar dagen geleden hierheen verhuist'' zei Denail tegen Nikki. Nu keek hij haar wel aan. Hij zag nu pas dat ze ongeveer van zijn leeftijd was. Teminste haar schatte haar op 17 jaar.

Nikki keek hem aan. "Nieuw zijn is niet zo leuk" zei ze zuchtend. Ze keek weer kort naar de golven en bleef even kijken. Ze richtte haar blik weer op Denail.

''Tja dat kan ik begrijpen'' mompelde Denail. Hijzelf vond het ook vreselijk nieuw te zijn maar hij had geen keuze gehad dan te verhuizen. Zijn benen werden moe van het staan dus ging Denail zitten. Zijn blik vestigde zich ook weer op de golven.

Nikki keek naar hem en zweeg weer. Ze keek nog even maar keek al snel weer naar de zee,golven en de lucht. Er waren geen donkere wolken te zien maar de zon was er toch neit echt. Ze zuchtte even.

Het was een hele tijd stil tussen Denail en Nikki. Enkel het breken van de golven maakte geluid. ''Ik denk dat ik maar weer eens ga'' zei Denail die opstond en het zand van zijn broek klopte. Want alleen maar stilzitten en niets zeggen daar kon hij ook niet echt tegen. Hij keek nog even naar Nikki.

Nikki keek op. "Wacht" zei ze stil. "Mag ik mee? Ik ben liever niet alleen" zei ze zacht. Ze meende wat ze zei. Ze had een groot geheim en ze wilde niet alleen zijn met het geheim. Ze schudde de gedachte erover weg en keek hem stil aan.

Denaila wachtte en keek om naar Nikki. ''Ehh is goed. Maar ik weet zelf ook niet echt waar ik heen ga'' zei hij tegen haar. Hij zou gewoon heengaan waar zijn voeten hem brachten zonder enig reisdoel. Hij wachtte even op Nikki voor hij verder liep.

Nikki stond op. "Maakt niet uit, als ik maar niet alleen ben" zei ze stil. Hij zou misschien de eerste zijn die erachter kwam maar verder misschien niemand. Ze zuchtte en liep met hem mee.

''Waarom eigenlijk?'' vroeg Denail. Hij was wel nieuwschierig naar de reden dat Nikki niet alleen wou zijn. Het was misschien een domme vraag en misschien wou Nikki er wel helemaal geen antwoord op geven maar het was eruit gefloept voordat Denail er erg in had gehad.

Nikki hoorde zijn vraag en slikte. "Nou euhh" begon ze stotterend. Ze zuchtte en keek even weg. Ze zuchtte weer en keek hem aan. "Ik ben vervloekt" zei ze zacht. Ze keek meteen weg, ze vond het helemaal neit fijn...

Denail keek na die woorden Nikki raar aan. ''Vervloekt?'' herhaalde hij zacht. Hij merkte wel meteen aan Nikki dat ze zich er helemaal niet lekker bij voelde. ''Als je er niet over wilt praten hoeft het niet'' zei Denail al brandde hij van nieuwschierigheid over deze vervloeking.

Nikki keek hem aan. "Het maakt neit uit" zei ze stil. "Als ik in mijn character change verander is dat omdat ik kwaad ben" zei ze stil. "Ik word dan erg dodelijk en vermoord ales dat me kwaad maakt" zei ze zuchtend. "Net als bij mijn nicht" zei ze stil.

Denail knikte even. Hij moest even aan zijn eigen character change denken. Hij had die ook altijd als een soort vervloeking gezien. ''Wie is je nicht?'' vroeg hij daarna aan Nikki. Hij keek even naar de lucht boven hen en zag dat er een paar zonnestralen door de wolken heen brak. Nee niet nu dacht Denail zuchtend.

Nikki keek hem aan. "Shana" zei ze. "Ze is heir al even en daarom moest ik hier komen, we hebben hetzelfde verleden" zei ze stil. Ze zuchtte diep en keek op toen ze de zonnestralen zag.